En dan is het ineens zover. Na negen jaar voorzitterschap mocht ik afgelopen vrijdag de hamer officieel overdragen aan mijn opvolger, Alex Kooijmans. Het voelt nog wat onwennig maar dat zal wel slijten. Ik blik terug op een fantastische periode bij onze club. Toen ik stopte met het trainen van het derde werd ik spontaan gevraagd om het voorzitterschap op me te nemen. Er was toen geen voorzitter. Ik heb daar niet heel lang over na hoeven denken, alhoewel we met een grote groep de voorbereiding voor een nieuw bestuur eerst vorm wilden geven. Al snel werd er een nieuwe enthousiaste groep geformeerd en konden we aan een uitdagende klus beginnen.
De start was vooral eerst de organisatie herinrichten en commissies beter op elkaar laten aansluiten. Veel overleg en trachten iedereen actief binnen de club mee te krijgen. Langzaamaan werden de resultaten zichtbaar doordat we als bestuur ook zitting namen in de onderliggende commissies.
Eรฉn van de moeilijkste periodes was tijdens de corona. Door alle, steeds wisselende maatregelen vanuit de overheid werd ook Die Haghe gedwongen mee te buigen met de toen geldende lockdown. Pijnlijk was het stilleggen van wedstrijden, trainingen en vooral het verenigingsleven. Wat ons als toenmalig bestuur gesterkt heeft was de enorme flexibiliteit en bereidheid van de leden. Kinderen die via een smalle doorgang achter het clubgebouw gestuurd werden en vervolgens de desinfectie en de 1,5 meter afstand en na de training hetzelfde ritueel maar dan andersom. De ouders die achter de hekken buiten moesten blijven. Pijnlijk maar noodzakelijk. Het lijkt zo lang geleden maar het is een onuitwisbare indruk gebleven.
Het 100-jarig bestaan van Die Haghe werd voorbereid maar ook hier gooide de pandemie roet in het eten. We hadden de officiรซle receptie en het feest tot in de puntjes voorbereid. Ook hier moesten we besluiten dit af te blazen.. Hoe gaaf was uiteindelijk het dagje uit voor de kinderen en de reรผnie.
Ik heb tijdens mijn voorzitterschap ook diverse malen gesproken op crematies. Hoe triest of moeilijk dan ook, het hoort erbij. Bart Voskuijl, Gerard van Olst, Ted Out, Chris Schmidt, Frits Haas, het waren moeilijke momenten.
Ik heb in deze negen jaar heel veel medailles uitgedeeld aan kampioenen van het eerste t/m de F-jes. Het was allemaal even leuk en dankbaar. Blijkt dat ook volwassenen het waarderen en dat aandacht ertoe doet. Maar vooral bij de kinderen was het altijd een feestje!
De contacten met externe partijen waren afwisselend en interessant, ik heb daar veel van geleerd en weet ook dat dit belangrijk is om je club naar buiten toe te etaleren.
Ik heb veel leden, ouders en kinderen mogen ontmoeten en veel mooie verhalen gehoord en gedeeld. Ik geloof in een geel-zwarte toekomst voor Die Haghe, we zijn nog steeds "alive and kicking". Ik wil iedereen die soms intensief en soms op afstand met mij wilden samenwerken enorm bedanken, zonder jullie had ik dit niet volgehouden. Het was een intensieve maar geweldige periode. De ledenvergadering dank voor de steun t.a.v. mijn titel "lid van verdienste". Ik blijf ergens wel actief dus tot ziens!